'Ja, zei ik tegen mezelf, we doen, we stellen ons, zelfs als volwassenen, heel veel dwaze dingen voor, uit vreugde of uitputting. En ik lachte, zwaaiend met die lange dunne tak, en kreeg steeds meer zin om te lachen. ... Weet je niet dat je hem aan de lijn moet houden? Hij zou een muilkorf hebben! ' Lelijke teef. Zij was degene die een riem nodig had. Ik schreeuwde tegen haar, niet in staat om mezelf in te houden ... hij was echt een beangstigend schouwspel, hij leek buiten zichzelf, alsof hij een andere hond was, van grote, onvoorspelbare boosaardigheid ... toen hij niet stopte, hief ik de tak op die ik dreigend in mijn hand had, maar zelfs dan zou hij niet zwijgen. Dit maakte me woedend en ik sloeg hard. Ik hoorde het gefluit in de lucht en zag zijn verbaasde blik toen de slag zijn oor raakte. Stomme hond, stomme hond .., verwende hond die altijd zijn zin kreeg. "

(Elena Ferrante, The Days of Abandonment)